bingó bingó- hristi hrist...

ég fór að velta því fyrir mér hvernig pylsurnar hlóðust á magann minn í gegnum árin, svo ekki sé minnst á bingóið sem dóttir mín hefur mjög gaman af- hún sagði meira að segja vinkonu sinni frá því hvernig mamma hennar hreyfði hendurnar og þær vildu ekki hætta að hristast. Í gegnum árin hef ég talið mig hafa afsökun á að takast ekki á við þessa aukabyrði- ég hef alltaf hreyft mig eitthvað en aldrei af neinni staðfestu.

Nú hef ég enga afsökun- get alla vega ekki kennt tímaleysinu um hreyfingarleysi. Af þessum sökum hef ég ákveðið að tileinka febrúar (stuttur mánuður) hreyfingu og hreyfa mig að minnsta kosti 4-5 sinnum í viku og sleppa súkkulaðinu á meðan. 

Vonandi næ ég með þessu móti að minnka pullurnar og bingóið...

Adios

Ef ég hefði aldrei orðið atvinnulaus....

...hefði ég haldið áfram að kaupa dýrasta klósettpappírinn og dýrustu bleiurnar án þess að vita að það eru til ódýrari vörur sem þjóna sama tilgangi

...Þá ætti ég meira af fötum og fleira dót sem ég þarf kannski ekki á að halda

...væri ég ennþá með stöð 2 og börnin mín væru ennþá að vakna klukkan 7 um helgar. Núna vakna þau alltaf klukkan 8

...hitti ég fjölskylduna mína ekki eins mikið og ég geri nú

...væri ég ennþá stressuð- sem ég er ekki núna

... hefði ég aldrei uppgötvað hvað fjölskylda mín er æðislega frábær- þó ég vissi það svosem fyrir. Stundum þarf bara að minna mann á það hvað maður hefur það gott

...hefði ég aldrei byrjað með þetta blogg

...væri ég enn að láta mig dreyma um að komast einhvern tímann í einbýlishús- núna eru þær vangaveltur að baki og ég get einbeitt mér að mikilvægari hlutum

...væri ég örugglega ennþá ljóshærð en þegar ég missti vinnuna ákvað ég að gera einhverjar breytingar og varð brunette í stað ljósette.

Þannig að í sjálfu sér var þetta bara ágætur hlutur og hefur gert líf mitt betra :) Fyrir utan peningana

hugmyndir fyrir atvinnulausa

Ég veit ekki hverjir lesa bloggið mitt en ég vildi óska að það væri einhver með sambönd sem læsi þessa færslu. Atvinnulausir fá lágmarksbætur sem er ekki mikið, að vísu fyrstu 3 mánuðina fær maður tekjutengdar bætur sem eru um 235 þúsund fyrir skatt og eftir það fær maður eitthvað mjög lítið. Margir atvinnulausir hanga heima hjá sér og reyna að eyða sem minnstum pening þar sem þarf að herða sultarólina mjög mikið. Ég las grein í Fréttablaðinu í dag þar sem bent var á að það ætti að vera frítt í leikhús og á sinfoníuna fyrir atvinnulausa. Það fékk mig til að hugsa; ef atvinnulausir fengju sérstakt kort sent sem veitti þeim afslátt af ýmsum viðburðum þá væri það til að hjálpa þeim sem hafa misst vinnuna að gera eitthvað uppbyggjandi og skemmtilegt í atvinnuleysinu. Að sjálfsögðu er aðalmálið að finna sér vinnu en það er úr litlu að moða þessa dagana.

Bláfjöll ættu til dæmis að opna svæðin klukkan 12 1-2 virka daga í viku og selja lyftukort á 500-1000 krónur í stað 2000

Bíóhúsin hafa undanfarið haft ódýra þriðjudaga í bíó- á aðeins 500 krónur miðann sem er frábært. Það sem væri best, væri að hefja sýningar klukkan 2 á einstakar myndir og tilboð á poppi og kóki

Hægt væri að veita afslátt af sundstöðum Reykjavíkur til 4 á daginn

Ég væri alveg til í að vinna smá "community service" á vegum ríkisins til þess að fá aðeins hærri atvinnuleysisbætur, ég gæti týnt rusl (veiiiii gaman), klippt tré, málað leikvelli eða eitthvað annað nokkra tíma í viku. Ég væri líka til í að fara í einhvers konar hugmyndahóp á vegum ríkisins til að reyna að finna leiðir til að gera samfélagið betra án þess að eyða miklum peningum í það.

Þetta er alla vega umhugsunarefni, það geta allir lagst á eitt og hjálpast að.

Sparnaðarráð nr. 4-15

Fyrsti dagurinn sem opinberlega atvinnulaus er runninn upp og ætla ég að fagna því með því að sækja um vinnu. Ég fæ endalaust af emailum frá Capacent um að ráðið hafi verið í þau störf sem ég hef sótt um en ég held bara ótrauð áfam, ætla ekki að láta höfnun buga mig á þessum síðustu og verstu. Á hverjum degi fer ég í gegnum atvinnuauglýsingar ráðningastofanna og skoða helgarblöðin í von um að þar leynist eitthvað bitastætt. Að rekast á auglýsingu varðandi starf sem er eins og sniðið fyrir mína fyrri reynslu og menntun, er eins og hálf leiðin að happdrættisvinningi- svo fá eru störfin.

ég læt hér fylgja nokkur góð sparnaðarráð:

1. Byrjaðu að tína dósir- margt smátt gerir eitt stórt
2.Aðeins 2 klósettbréf per skipti- nema í extreme tilfellu, 4 bréf
3.hættu að nota þurrkarann- hann eyðir óþarfa rafmagni
4.Hvar varð um allar kynningarnar í Hagkaup? Fínt að nota svoleiðis til að fæða familíuna á einum föstudegi
5. Farðu á skyndibitastað og taktu aukabunka af tissjú- hægt að spara talsvert þar!
6.Slepptu því að fara í Kringluna eða í búðir yfir höfuð.
7.Ef það er einhver ókeypis matur í vinnunni eða þú ferð í veislur- borðaðu eins mikið og þú getur!!
8. Þú getur þóst ætla með föt í Rauða Kross gáminn og tekið með þér einn svartan plastpoka- gæti eitthvað gott leynst þar.
9.Ekki kaupa skyndibitamat! Hann kostar allt of mikið- og fiskur og kjúklingur og kjöt líka. Þannig að spaghetti í öll mál! Nei- bíddu, það er líka búið að hækka!
10. Bensín, bensín, bensín... need I go there? Fínt að tæma úr dælunni þegar búið er að dæla fyrir peninginn. Það er gert með því að lyfta "rörinu" í loftið og þá leka nokkrir dropar úr- borgar sig til lengri tíma.

11. Hafðu ávallt ljósin slökkt -nema þegar það er mjög dimmt.

Rómarævintýri

Á þessum tíma árs er ég vön að skipuleggja sumarfrí fjölskyldunnar. Það verður lítið um þá skipulagningu í ár og er ég því svolítið eirðarlaus. Í maí í fyrra fórum ég og spúsinn í ferð til Rómar og bættum við smá rómantísku tvisti í lok ferðarinnar með því að fara til Lake Como og Milano. Í Róm var rosalega heitt. Við gengum alla daga, skoðuðum sögufræga staði, fórum út að borða og sváfum lengur en venjulega. Á gistiheimilinu þar sem við gistum vann filipeyskur maður, rosalega kurteis og stóð alltaf upp um leið og við komum fram á ganginn. Hann var þarna þegar við fórum að sofa og þegar við borðuðum morgunmatinn. Við spjölluðum lengi við hann eitt kvöldið. Hann sagði okkur frá því að hann ætti konu og dóttur á Filippseyjum og væri í Róm til að sjá fjölskyldunni farborða. Starfið var honum mjög mikilvægt og vann hann öll kvöld og allar nætur 13-14 tíma á dag - nema einn sunnudag í mánuði, þá fékk hann frídag. Á 3 ára fresti færi hann svo til Filippseyja í heilan mánuð til að hitta fjölskylduna sína. Við vorkenndum greyið manninum en hann sagði að það hefði hreinlega ekki verið annað í stöðunni en að gera þetta svona. Verður þetta svona með Íslendinga? Maðurinn fer út að vinna af því enga vinnu verður að fá, og svo hittir hann fjölskylduna einu sinni á ári eða jafnvel sjaldnar? Við vildum hjálpa manninum og gáfum honum því 20 Evrur í þjórfé. Það sem eftir var af fríinu töluðum við mikið um það hve gott við hefðum það að vera Íslendingar sem gætum gefið 20 Evrur í þjórfé.

ferðin á ströndina

Ég horfi út á hafið og finn sjávarilminn. Ég leggst á sandinn, ber sólarvörn á skjannahvítan líkamann. Það er frekar svalt enda hávetur- en ég læt það ekki stoppa mig. Dóttir mín týnir skeljar og sonurinn dýfir tásunni í sjóinn. "kalt mamma" kallar hann. Lífið gæti ekki verið betra- spóka sér á sólarströndinni með fjölskyldunni. Það dregur ský fyrir sólu og skyndilega verður mjög kalt. Við tökum saman og hlaupum í átt að bílnum, hlæjandi og ánægð.

Ég lít í átt til Perlunnar og hugsa með mér að það séu margir hlutir sem hægt er að gera í stað þess að fara til útlanda! Þessi ferð kostaði ekki neitt.

Það er frítt í Árbæjarsafnið á föstudögum :)

 

Vinnumálastofnun

Ég gekk inn í Vinnumálastofnun. úti var svo mikil snjókoma að það var erfitt að finna húsið. Ég bjóst við að þurfa að taka númer, tók meira að segja bók með til að lesa. Fór léttklædd (ekki of samt) ef ske kynni að það yrði allt of heitt þarna inni. Ég var frekar stressuð- ekki viss um að ég hefði alla pappírana með, svo hafði ég nokkrar spurningar sem ég ætlaði alls ekki að gleyma að spyrja.

Ég kom inn, gekk út aftur til að vera viss um að vera á réttum stað- jú, þarna stóð Vinnumálastofnun- ráðgjafar. Það stóð einn maður inni á miðju gólfinu og enginn annar. Það var ekki einu sinni númerakerfi. Þetta var eitthvað annað en ég bjóst við. Ég endurtók ósk mína í huganum "please, ekki lenda á einhverri gamalli grybbu, ekki lenda á gamalli grybbu". Fram kom mjög hugguleg kona og bauð mér sæti hjá sér. Á borðinu var kertaljós og hún brosti til mín. Mér leið strax vel og mundi eftir öllum spurningunum sem ég var svo hrædd um að gleyma. Við göntuðumst aðeins og það fór vel á með okkur, hún fræddi mig um hvað ég skyldi gera í framhaldinu og stuttu síðar þegar ég kvaddi, var ég búin að fá allar nauðsynlegar upplýsingar, tilbúin að vera atvinnulaus.

hva? Er ég bara ein af 2824 konum?

Vá, ég vissi ekki að talan væri svona lág. En þegar maður fer að spá í það hve margar konur búa á höfuðborgarsvæðinu- jah, þá eru þetta kannski svolítið margar konur. Mér leist betur á töluna að ég væri ein af 12.793. En ég verð formlega inni í þessari tölu á mánudaginn.

Yfir 8 þúsund atvinnulausir á höfuðborgarsvæðinu

Life sucks

Ég ákvað í upphafi þegar ég stofnaði þessa síðu að vera jákvæð og tala aldrei um neitt voðalega leiðinlegt. Í bloggheiminum er ekki rætt um annað en hvað hefur gerst síðustu daga og oft á mjög mjög neikvæðan hátt.

Ég á alveg rétt á því að vera bitur, búin að missa vinnunna, spariféð og tæknilega séð er ég gjaldþrota vegna lánanna og lækkun íbúðarverðs. Ég gæti verið leiðinleg og neikvæð, lagst í þunglyndi og horft á stillimynd stöðvar 1 allan daginn. Legið upp í sófa og beðið eftir að einhver komi og skafi mig upp úr honum. Ég gæti jafnvel sleppt því að fara í bað- því hvort sem er skilja allir að maður sé óþrifinn þegar maður hefur gengið í gegnum þessar hörmungar. Ég gæti selt málningadótið mitt og látið vaxa hár undir höndunum. Þegar fólk loksins dirfðist til að hringja í mig og spyrja hvernig ég hefði það, myndi ég segja að ég hefði það skítt og ömurlegt. Svo gæti ég bloggað um allt það leiðinlega sem er að gerast í þjóðfélaginu.

Það er ekki ég. Ég ætla að vera jákvæð og ánægð með lífið. Ég ætla að halda áfram að senda jákvæða strauma til ykkar allra þarna úti og fara í bað reglulega.

Lífið gæti verið verra.

Er maður góður í einhverju?

Ég veit ekki hvort það sé uppeldinu að þakka/kenna, en ég hef ávallt haft mikið sjálfstraust, fundist ég vera ótrúlega fyndin og klár. Ég byrjaði í handbolta 10 ára gömul og var skellt á línuna- fékk meira að segja að vera í A liðinu þegar ég var 12 ára. Einu sinni vorum við að æfa skot á mark og ég hitti í markið. Markvörðurinn var voðalega hissa og sagði að þetta væri í fyrsta skiptið sem hún hefði ekki varið frá mér. Þá uppgötvaði ég það að ég yrði aldrei stórskytta.

Ég byrjaði í blaki fyrir 3 árum síðan með nokkrum stelpum. Mér fannst ég alltaf vera svo óstjórnlega góð í blaki. Annað kom á daginn og hefði ég virkilega þurft að æfa uppköstin aðeins frekar til að ná árangri. Þau lentu oftast í netinu. Þá uppgötvaði ég að ég yrði aldrei blakdrottning.

þegar ég byrjaði í háskóla fannst mér ég vera rosalega klár, svo klár að ég þurfti varla að læra heima. Ég gat sofið aðeins lengur en hinir og mætt þegar mig langaði til. Stundum gekk þessi áætlun upp en oftast ekki. Þá uppgötvaði ég að ég þyrfti kannski að hafa aðeins meira fyrir því að ná árangri í skóla.

Ég tók smá badminton í vetur með vinnufélögunum, handviss um það að ég hefði engu gleymt frá því í badminton í grunnskóla. Hmmmm... Annað kom á daginn og ég tapaði 4 leikjum af 4- þrátt fyrir vilja eins kollega að reyna að leyfa mér að vinna.

Ég sé það núna að maður er ekki fæddur með alla heimsins hæfileika, maður getur verið betri í einu frekar en öðru en maður þarf að hafa fyrir því til að ná langt í lífinu- hvort sem er í íþróttum, skóla eða öðru. 31 árs gömul er ég að uppgötva það núna.